Utrata lodu oceanicznego, lodowców oraz lodowa tajemnica jeziora Suw
Wg naukowców z NASA oraz National Snow and Ice Data Center ilość lodu morskiego na Ziemi osiągnęła w marcu br. najniższy poziom, jaki kiedykolwiek w historii odnotowano w tym miesiącu roku. Mniej lodu morskiego oznacza więcej ciepła w systemach Ziemi, co ogrzewa atmosferę i oceany. Biała powierzchnia lodu morskiego odbija energię z powrotem w przestrzeń kosmiczną, pomagając planecie się ochłodzić. Lód morski izoluje również ocean, zapobiegając przedostawaniu się ciepła z oceanu do atmosfery.
Zdaniem ekspertów klimatycznych ONZ lodowce w wielu regionach świata nie przetrwają do końca XXI w., jeśli będą topnieć w obecnym, rekordowym tempie. Na przykład w ub.r. lodowce w Skandynawii, w norweskim archipelagu Svalbard oraz w Azji Północnej doświadczyły największej rocznej utraty masy całkowitej w historii. Zgodnie z World Glacier Monitoring Service (WGMS) lodowce, do których nie zaliczają się pokrywy lodowe Grenlandii i Antarktydy, straciły ponad 9000 mld t masy od 1975 r. (to bryła lodu o grubości 25 m wielkości Niemiec). Razem z pokrywami lodowymi na Grenlandii i Antarktydzie lodowce utrzymują ok. 70% światowych rezerw słodkiej wody.
Przez co najmniej sześć stuleci mieszkańcy gór środkowej Japonii opisywali zimą zjawisko naturalne polegające na tworzeniu się długiego, wąskiego grzbietu postrzępionego lodu na powierzchni jeziora Suwa. Zjawisko nazywane miwatari oznacza święte przejście, które według miejscowej wiary powstawało podczas przejścia boga japońskiej religii – szintoizmu. Wynikające z ocieplenia klimatu zniknięcie miwatari, które ostatnio miało miejsce w 2018 r., Japończycy uważają za zły omen.
